Sluiting van de Atlantische Oceaan

We leren het allemaal op school: Amerika en Europa drijven uit elkaar, ieder jaar een paar millimeter. Aan de andere kant van de wereld drijven de continenten juist naar elkaar toe: Amerika en Azië komen ieder jaar iets dichter bij elkaar te liggen. Nu lijkt hier een einde aan te komen: Wetenschappers van de universiteit van Monash (Melbourne) hebben aanwijzingen gevonden dat er voor de kust van Portugal een nieuwe subductiezone ontstaat (ook wel convergente zone genoemd, 2 platen bewegen naar elkaar toe). In de verre toekomst bewegen Amerika en Europa dus weer naar elkaar toe. Uiteindelijk botsen beide continenten op elkaar en vormt er een nieuw supercontinent.

Tektonische kaart van de zuidkust van Portugal.

De witte lijn met SIM (kaartje rechts boven) laat de nieuwe subductiezone zien.

bron

De Wilson cyclus
In de geschiedenis van onze planeet zijn de tektonische platen al vele malen verschoven. Soms vormden de platen supercontinenten (bijvoorbeeld Pangea), soms allemaal losse continenten (zoals vandaag de dag). De verandering van supercontinent naar losse continenten naar een nieuw supercontinent wordt de Wilson cyclus genoemd.

De Wilson cyclus uitgebeeld

Bron onbekend

Unieke ontdekking

De kusten langs de Atlantische Oceaan zijn passieve marges, het land gaat over in de oceaan, maar er vinden geen aardbevingen plaats (zoals bijvoorbeeld in Japan of Chili). De wetenschappers hebben de oceaanbodem voor de kust van Portugal in detail bestudeerd. Ze ontdekten nieuwe breuken en structuren die er voorheen niet waren.Ook zijn er in de afgelopen eeuw een aantal aardbevingen geweest, zoals de 1755 Lissabon beving die duiden op het ontstaan van een nieuwe subductiezone.

De wetenschappers zijn enorm enthousiast over deze ontdekking: het is de geboorte van een nieuwe subductiezone, een belangrijke ontbrekende schakel in de kennis van de plaattektoniek!

Wat hebben we hier aan? Over 50 miljoen jaar ben je met een uurtje vliegen in New York!

bron